Το γνωρίζετε, Μητέρα μου, πάντοτε επιδίωξα να είμαι μια αγία, αλλά δυστυχώς! Πάντοτε διαπίστωνα, κάθε φορά που με σύγκρινα με τους αγίους, ότι υπάρχει ανάμεσα σε εκείνους και εμένα η ίδια διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε ένα βουνό του οποίου η κορυφή χάνεται στους ουρανούς και τον σκοτεινό κόκκο άμμου που ποδοπατιέται από τους περαστικούς. Αντί να αποθαρρύνομαι λέω στον εαυτό μου: ο καλός Θεός δεν θα μπορούσε να εμπνεύσει επιθυμίες που δεν πραγματοποιούνται, μπορώ, λοιπόν, παρά την μικρότητά μου, να τείνω προς την αγιοσύνη. Να μεγαλώσω είναι αδύνατο, πρέπει να ανεχθώ τον εαυτό μου όπως είναι με όλες τις ατέλειές μου. Αλλά θέλω να αναζητήσω το μέσον να πάω στον ουρανό από μια μικρή οδό, εντελώς ευθεία, σύντομη, μια νέα οδό εντελώς νέα.
Βρισκόμαστε σε ένα αιώνα ανακαλύψεων, τώρα δεν αξίζει τον κόπο να ανέβω τα σκαλοπάτια μιας σκάλας, στους πλούσιους ένα ασανσέρ αντικαθιστά ευχάριστα τη σκάλα. Εγώ οφείλω να βρω ένα ασανσέρ που να μ’ ανεβάσει μέχρι τον Ιησού, γιατί είμαι πολύ μικρή για να ανέβω τη δύσκολη σκάλα της τελειότητας. Τότε αναζήτησα στα Ιερά Βιβλία την υπόδειξη του ασανσέρ, αντικείμενο της επιθυμίας μου, και διάβασε τις λέξεις που βγήκαν από το στόμα της αιώνιας Σοφίας: «Αν κάποιος είναι πολύ μικρός, να έλθει σ’ Εμένα» (Παρ. 9,4).
Τότε ήλθα, διαισθανόμενη ότι βρήκα αυτό που αναζητούσα. Και θέλοντας να μάθω, Θεέ μου, τι θα κάνατε στους πιο μικρούς που θα ανταποκρίνονταν στο κάλεσμά σας, συνέχισα τις έρευνές μου και ιδού που βρήκα: «Όπως μια μητέρα χαϊδεύει το παιδί της, έτσι θα σας παρηγορήσω, θα σας σηκώσω στον κόλπο μου, θα σας χορεύω στα γόνατά μου» (ΗΣ. 66,13). Αληθινά, ποτέ λόγια πιο τρυφερά, πιο αρμονικά δεν ήλθαν να χαροποιήσουν την ψυχή μου. Το Ασανσέρ που θα με εξυψώσει μέχρι τον ουρανό, είναι τα χέρια σας, ω Ιησού! Είναι ο λόγος για τον οποίο δεν έχω ανάγκη να μεγαλώσω, απεναντίας, πρέπει να μείνω μικρή, και να γίνομαι όλο και πιο μικρή. Θεέ μου, ξεπεράσατε την προσδοκία μου! Θέλω «να ψάλλω τους αίνους σου»! (Ψ. 88, 2 Βουλγκάτα)
↧