Δεν νομίζουμε ότι έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τους πλουσίους. Δεν επιθυμούμε μια αψιμαχία των τάξεων, αλλά μια συνάντηση των τάξεων, συνάντηση μέσα στην οποία ο πλούσιος θα σώζει το φτωχό, και ο φτωχός θα σώζει τον πλούσιο.
Απέναντι στο Θεό, η φτώχεια μας είναι ο ταπεινός τρόπος μας να παραδεχόμαστε και να αποδεχόμαστε την αμαρτωλή κατάστασή μας, την αδυναμία μας και την υπέρτατη ματαιότητα. Ο τρόπος μας να αναγνωρίσουμε την κατάσταση της ένδειάς μας, αλλά που εκφράζετε ως ελπίδα σ’ Εκείνον, ως μια αναμονή να λάβουμε τα πάντα από Εκείνον, από τον Πατέρα μας. Η φτώχεια μας θα έπρεπε να είναι μια αυθεντική φτώχεια ευαγγελική – γεμάτη αγάπη, τρυφερότητα, χαρούμενη, βιωμένη με μια ανοιχτή καρδιά, πάντοτε έτοιμη να δώσει ένα σημάδι αγάπης. Για να αγαπάς, είναι αναγκαίο να δίνεις. Για να δίνεις, είναι αναγκαίο να είσαι ελεύθερος από κάθε εγωισμό.
↧