Ο «κατάλληλος καιρός» (2Κορ. 6,2) και η χάρη της Τεσσαρακοστής μας φανερώνει την πνευματική σημασία της, μέσα από την παλαιά έκφραση «Θυμήσου άνθρωπε ότι είσαι χώμα και θα επιστρέψεις στο χώμα», που ο ιερέας προφέρει την ώρα που επιθέτει τη στάχτη στο μέτωπό μας. Παραπεμπόμαστε στις αρχές της ανθρώπινης ιστορίας. Όταν ο Κύριος είπε στον Αδάμ, μετά την προπατορική αμαρτία: «Θα τρως το ψωμί σου με τον ιδρώτα του προσώπου σου, μέχρι να επιστρέψεις στη γη απ’ όπου ελήφθεις. Γιατί είσαι χώμα και θα επιστρέψεις στο χώμα» (Γεν. 3,19 και 2,7)…
Ο άνθρωπος είναι γη και θα επιστρέψει στη γη, αλλά είναι μια γη πολύτιμη στα μάτια του Θεού, γιατί ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο προορίζοντάς τον για την αθανασία. Έτσι η λειτουργική έκφραση… βρίσκει την πλήρη έννοιά της σε σχέση με το Νέο Αδάμ, το Χριστό (1Κορ. 15,45). Ο Κύριος Ιησούς επίσης θέλησε ελεύθερα να συμμεριστεί με κάθε άνθρωπο την τύχη της αδυναμίας, προπάντων μέσα από το θάνατό του πάνω στο σταυρό, αλλά ο θάνατος αυτός ακριβώς, γεμάτος από αγάπη για τον Πατέρα και για την ανθρωπότητα, στάθηκε ο δρόμος για την ένδοξη ανάσταση, μέσα από την οποία ο Χριστός έγινε πηγή μιας χάρης δοσμένης σε όλους όσους πιστεύουν σ’ αυτόν και συμμετέχουν στη ίδια τη θεϊκή ζωή.
Η ζωή αυτή που δεν θα έχει τέλος βρίσκεται εν ενεργεία κατά τη γήινη πορεία της ύπαρξής μας, αλλά θα οδηγηθεί στην πληρότητά της μετά την ανάστασης της σάρκας. Η μικρή χειρονομία της επίθεσης της στάχτης μας αποκαλύπτει τον πλούτο της σημασίας της: είναι μια πρόσκληση να βιώσουμε την περίοδο της Τεσσαρακοστής ως μια είσοδο πιο έντονη στο πασχαλινό μυστήριο του Χριστού, στο θάνατο και στην ανάστασή του, με τη συμμετοχή μας στην ευχαριστία και στη ζωή της αγάπης του πλησίον. Ανανεώνουμε τη δέσμευσή μας να ακολουθήσουμε τον Ιησού, και να αφήσουμε εαυτούς να μεταμορφωθούμε από το πασχαλινό μυστήριο, νικώντας το κακό και επιδιδόμενοι στο καλό, ώστε να κάνουμε να πεθάνει «ο παλαιός άνθρωπος» που συνδέεται με την αμαρτία και για να γεννηθεί σ’ εμάς ο «νέος άνθρωπος» (Εφες. 4,22…) μεταμορφωμένος από τη χάρη του Θεού.
↧