«Είμαι το αληθινό αμπέλι», είπε ο Ιησούς (Ιω. 15,1)… Σκάβουν χαντάκια γύρω από το αμπέλι, δηλαδή, σκάβουν παγίδες με πονηριά. Όταν γίνεται συνομωσία για να κάνουν κάποιον να πέσει σε παγίδα, είναι σαν να έσκαβαν ένα λάκκο εμπρός του. Είναι γι αυτό που παραπονιέται λέγοντας: «Έσκαψαν λάκκο εμπρός μου» (Ψ. 56,7 ) Ιδού ένα παράδειγμα αυτών των παγίδων: «Οδήγησαν μια γυναίκα μοιχαλίδα» στον Κύριο Ιησού «λέγοντας: ‘Ο μωθσής διατάζει να λιθοβολούνται παρόμοιες γυναίκες. Εσύ τι λες;» (Ιω. 8,3…) Και μια άλλη: «Επιτρέπεται ή όχι, να πληρώσει κανείς φόρους στον αυτοκράτορα;» (Μτ. 22,17)… Αλλά αντιλήφτηκαν ότι αυτές οι παγίδες δεν έβλαπταν το αμπέλι, απεναντίας, σκάβοντας αυτούς τους λάκους, έπεσαν οι ίδιοι μέσα (Ψ. 56,7) … Τότε έσκαψαν και άλλους: όχι μόνο τα χέρια και τα πόδια (Ψ. 21,17), αλλά διαπέρασαν την πλευρά του με τη λόγχη (Ιω. 19,34), και άφησαν ανοιχτή αυτή την τόσο άγια καρδιά, η οποία ήταν ήδη πληγωμένη από την πληγή της αγάπης. Στον ύμνο της αγάπης του, ο Νυμφίος λέει: «Πλήγωσες την καρδιά μου, αδελφή μου, Νύφη μου» (Άσμ. 4,9 Βουλγκάτα). Κύριε Ιησού, η καρδιά σου πληγώθηκε από αγάπη για τη νύμφη σου, από τη φίλη σου, από την αδελφή σου. Γιατί λοιπόν, έπρεπε οι εχθροί σου να την πληγώσουν και πάλι; Εχθροί, τι κάνετε; Δεν γνωρίζετε ότι αυτή η καρδιά του Κυρίου Ιησού, είναι ήδη χτυπημένη, είναι ήδη νεκρή, είναι ήδη ανοιχτή και δεν υπόκειται πλέον σε κανένα πόνο; Η καρδιά του Νυμφίου, του Κυρίου Ιησού, έχει ήδη δεχτεί την πληγή της αγάπης, το θάνατο της αγάπης. Ποιος άλλος θάνατος θα μπορούσε να τον αγγίξει; … Οι μάρτυρες γελούν όταν τους απυλούν, χαίρονται όταν τους κτυπούν, θριαμβεύουν όταν τους θανατώνουν. Γιατί; Γιατί είναι ήδη νεκροί από αγάπη στην καρδιά τους, «νεκροί ως προς την αμαρτία» (Ρωμ. 6,2) και ως προς τον κόσμο … Η καρδιά του Ιησού πληγώθηκε, επομένως, και πέθανε για μας…, ο φυσικός θάνατος θριάμβευσε για μια στιγμή, αλλά για να νικηθεί για πάντα. Εξουδετερώθηκε όταν ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, επειδή «επάνω του ο θάνατος δεν έχει καμιά εξουσία» (Ρωμ. 6.9).
↧