Όπως το νερό σβήνει τις φλόγες, η ελεημοσύνη σβήνει τις αμαρτίες» (Εκκλ. 3,30): το νερό παραβάλλεται με την ευσπλαχνία. Αλλά όπως το νερό αναβλύζει από μια πηγή, πρέπει να αναζητήσω την πηγή της ευσπλαχνίας. Τη βρήκα στον προφήτη: «Σ’ Εσένα βρίσκεται η πηγή της ζωής, στο δικό σου φως θα δούμε το φως» (Ψλ 35,10).
Ναι, είναι εκείνος που στο Ευαγγέλιο ζητά νερό από τη γυναίκα της Σαμαρίας… Ο Σωτήρας ζητά νερά στη γυναίκα, και προσποιείται ότι διψά, και εκείνος στον οποίο βρίσκεται το νερό το ζωντανό δεν θα μπορούσε να πιεί το μολυσμένο νερό της γης. Ο Χριστός διψούσε; Ναι, διψούσε, αλλά όχι το νερό της γης, αλλά της λύτρωσης του ανθρώπινου γένους.
Ο Χριστός, που είναι η πηγή, καθισμένος πάνω στο πηγάδι, κάνει να αναβλύζει με τρόπο θαυματουργικό στον ίδιο τόπο τα νερά της ευσπλαχνίας: μια γυναίκα που είχε ήδη έξι άνδρες καθαρίζεται από την αφθονία του ζωντανού νερού. Υπέροχο θέμα θαυμασμού: μια γυναίκα ελαφρόμυαλη, που έρχεται στο πηγάδι της Σαμαρίας, φεύγει καθαρή, από την πηγή του Ιησού! Ερχόμενη να αντλήσει νερό, επιστρέφει ενάρετη. Ομολογεί επί τόπου τις αμαρτίες της στις οποίες αναφέρεται ο Ιησούς, αναγνωρίζει τον Ιησού και τον αναγγέλλει Σωτήρα. Αφήνει επί τόπου τη στάμνα της με το νερό …, και στη θέση της φέρνει τη χάρη στην πόλη, αλαφρωμένη από το βάρος της, επιστρέφει γεμάτη αγιοσύνη … Εκείνη που ήλθε αμαρτωλή επιστρέφει προφήτισσα.
↧