Κύριε, η άμοιρη ψυχή μου είναι γυμνή, παγωμένη και ψυχρή, επιθυμεί να ζεσταθεί με τη ζεστασιά της αγάπης σου … Μέσα στην απεραντοσύνη της ερήμου μου, της ματαιοδοξίας της καρδιάς μου, δεν συγκεντρώνω μερικά κλαδιά όπως η χήρα της Σαρεπτά, παρά μόνο μερικά ξυλαράκια για να μαγειρέψω κάτι να φάω, με τη λίγη φαρίνα και το λίγο λάδι, και ύστερα μπαίνοντας στη σκηνή όπου κατοικώ, να αναμένω το τέλος (1Βας 17,10…). Αλλά μάλλον δεν θα πεθάνω τόσο γρήγορα, όχι, Κύριε, «δεν θα πεθάνω αλλά θα ζήσω και θα συναντήσω τα έργα του Κυρίου» (Ψλ 117,17).
Κατοικώ λοιπόν μέσα στη μοναξιά μου… και ανοίγω το στόμα μου προς εσένα, Κύριε, αναζητώ την πνοή. Και μερικές φορές, Κύριε…, θέτεις κάτι μέσα στο στόμα της καρδιάς, αλλά δεν μου επιτρέπεις να ξέρω τι είναι. Χωρίς αμφιβολία, γεύομαι μια γεύση τόσο γλυκιά, τόσο λεπτή, τόσο υπέροχη, τόσο ενθαρρυντική… που δεν θα αναζητούσα τίποτα άλλο. Αλλά δεν μου επιτρέπεις να γνωρίζω, ούτε με όραμα, ούτε με τη διάνοια… Θα επιθυμούσα να τη διατηρήσω, να τη γευτώ, αλλά περνά… Από εμπειρία, μαθαίνω αυτό που λες με το Πνεύμα μέσα στο Ευαγγέλιο: «Δεν ξέρουμε ούτε από πού έρχεται ούτε που πηγαίνει…, Το Πνεύμα φυσά όπου θέλει» (Ιω 3,8). Ανακαλύπτω μέσα μου ότι φυσά όχι όταν θέλω εγώ, αλλά όταν αυτό θέλει…
Μόνο προς εσένα οφείλω να υψώσω τα μάτια, εσένα «την πηγή της ζωής», μόνο «προς το φως σου να δω το φως» (Ψλ 35,10). Προς εσένα, λοιπόν, Κύριε, προς εσένα στρέφονται τα μάτια μου. Αλλά πόσο θα καθυστερείς, πόσο καιρό η ψυχή μου θα τείνει προς εσένα; άθλια, γεμάτη άγχος, αποκαμωμένη; Σε ικετεύω, κρύψε με μέσα στο μυστικό του προσώπου σου, μακριά από τις πονηριές των ανθρώπων. Προστάτεψέ με μέσα στη σκηνή σου, μακριά από τον πόλεμο των γλωσσών» (Ψλ 31,21).
↧