Το να αποδεχτεί κανείς το όνομα του Χριστού, χωρίς να ακολουθεί το δρόμο του Χριστού, δεν συνίσταται στο αν προδώσει κανείς το όνομα του Θεού και να εγκαταλείπει την οδό της σωτηρίας; Γιατί ο ίδιος ο Κύριος διδάσκει και διακηρύττει ότι ο άνθρωπος που τηρεί τις εντολές θα μπει στη ζωή (Μτ 19,17), και όποιος ακούει αυτά τα λόγια και τα εφαρμόζει είναι σοφός (Μτ 7,24) και εκείνος που τα διδάσκει και προσαρμόζει τη ζωή του θα ονομαστεί μεγάλος στη Βασιλεία των ουρανών. Κάθε κήρυγμα καλό και σωτήριο, επιβεβαιώνει, δεν θα ωφελήσει τον ιεροκήρυκα παρά εφόσον τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα του μετατρέπονται σε πράξεις.
Υπάρχει μήπως εντολή που ο Κύριος δίδαξε πιο συχνά από την εντολή του ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλο, με την ίδια αγάπη με την οποία αγάπησε τους μαθητές του; (Ιω 13,34 και 15,12). Θα βρούμε ανάμεσα σ’ αυτές τις συμβουλές που οδηγούν στη σωτηρία και ανάμεσα σ’ αυτές τις θεϊκές προτροπές μια εντολή πιο σημαντική να τη φυλάττουμε και να την τηρούμε; Αλλά πως αυτός τον οποίο η ζηλοτυπία κατέστησε αδύναμο να ενεργεί ως άνθρωπος ειρήνης και καρδιάς θα μπορέσει να διατηρήσει την ειρήνη και την αγάπη του Κυρίου;
Γι αυτό ο απόστολος Παύλος διακήρυξε τις αξιομισθίες της ειρήνης και της αγάπης. Διακήρυξε με δύναμη ότι ούτε η πίστη, ούτε οι ελεημοσύνες, ούτε τα πάθη ενός μάρτυρα της πίστης και του μαρτυρίου δεν θα του χρησίμευαν σε τίποτα, αν δεν τηρούσε τα δεσμά της αγάπης (1Κορ 13,1-3).
↧