Η Σοφία θα πλέξει η ίδια το εγκώμιό της και μες στη μέση του λαού της θα καυχηθεί.
Στη σύναξη του Υψίστου θα μιλήσει και μπροστά στη στρατιά του θα παινευτεί:
Εγώ βγήκα απ' το στόμα του Υψίστου και σαν ομίχλη σκέπασα τη γη.
Εγώ κατοίκησα ψηλά στον ουρανό κι ο θρόνος μου ήταν μες στη στήλη της νεφέλης.
Τότε ο δημιουργός του σύμπαντος με πρόσταξε κι αυτός που μ' έπλασε μ' έβαλε να κατασκηνώσω ανάμεσα στους απογόνους του Ιακώβ, στου Ισραήλ τη χώρα.
Πριν απ' το χρόνο, απ' την αρχή, με δημιούργησε, κι αιώνια θα υπάρχω.
Μες στην αγία σκηνή λειτούργησα μπροστά του, κι έτσι εγκαταστάθηκα στη Σιών,
κι ασκώ την εξουσία μου στην Ιερουσαλήμ· στην πόλη την αγαπημένη βρήκε για μένα κατοικία μόνιμη.
Και ρίζωσα σε τιμημένο ένα λαό, που ήταν μερίδιο και κληρονομία του Κυρίου.
↧