Η Ναζαρέτ δεν παρουσιάζεται από τους ζωγράφους. (…) Αυτό το όνομα παρουσιάζει με τρόπο πολύ συναισθηματικό τη ζωή του Ιησού με τον τρόπο της μικρής αριστοκρατίας, ο οποίος ξεγελά γιατί μειώνει το μυστήριο. Πρέπει να αναζητήσουμε αλλού την πηγή της ευλάβειας προς την Άγια Οικογένεια. (…) Είναι από τη Ναζαρέτ που ανακαλύπτουμε ότι το σπίτι και η οικογένεια είναι μια εκκλησία και υπολογίζουμε την ιερατική ευθύνη του αρχηγού της οικογένειας. Στη «Γαλιλαία των εθνών» (Μτ. 4,15) ο Ιησούς λαβαίνει μια ιουδαϊκή μόρφωση, χωρίς να πάει σε σχολείο, μαθαίνει να γνωρίζει τη Γραφή στο σπίτι… Οι ελάχιστες αναφορές του Λουκά αρκούν για να μας δώσουν μια ιδέα του πνεύματος ευθύνης και ευρύτητας, ζήλου και ευθύτητας, που χαρακτηρίζουν αυτή την κοινότητα που την χαρακτήρισαν ως πραγματοποίηση του αληθινού Ισραήλ. Αλλά αναγνωρίζουμε πριν απ΄ όλα στην ενέργεια του Ιησού, που γνωρίζει τις Γραφές και τις ραβινικές παραδόσεις με τη βεβαιότητα και τη συνδρομή ενός διδασκάλου, πόσο υπήρξε καρποφόρα η κοινή ζωή που πέρασε στη Ναζαρέτ. Σε όλα αυτά δεν θα μας αφορούσε σε τίποτα, εμάς που ζούμε σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι χριστιανοί είναι υποχρεωμένοι να ζουν «σε μια Γαλιλαία των Εθνών»; Η Μεγάλη Εκκλησία δεν μπορεί ούτε να πιστέψει ούτε να προοδεύσει αν την αφήσουμε να αγνοεί ότι οι ρίζες της είναι κρυμμένες μέσα στην ατμόσφαιρα της Ναζαρέτ (…). Η Ναζαρέτ έχει ένα μήνυμα διαρκείας για την Εκκλησία. Η Νέα Διαθήκη δεν αρχίζει από το Ναό, ούτε πάνω από το Άγιο Όρος, αλλά μέσα από τη μικρή κατοικία της Παρθένου, μέσα από το σπίτι του εργαζόμενου, μέσα από ένα τόσο ξεχασμένο «της Γαλιλαίας των εθνών» από την οποία δεν περίμενε κανείς κάτι καλό. Είναι από εκεί που η Εκκλησία θα μπορούσε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και να θεραπεύει. Δεν θα μπορούσε ποτέ να προσφέρει την αληθινή απάντηση στην επανάσταση του αιώνα μας ενάντια στη δύναμη του πλούτου, εφόσον μέσα στους κόλπους της η Ναζαρέτ δεν είναι μια ζωντανή πραγματικότητα.
↧
