Ο Χριστός σε ένα μόνο πρόσωπο έχει δύο φύσεις, η μία σύμφωνα με την οποία υπάρχει ανέκαθεν, η άλλη με την οποία άρχισε να υπάρχει. Σύμφωνα με το αιώνιο είναι του, γνωρίζει ανέκαθεν τα πάντα, αλλά ως γεννημένος μέσα στο χρόνο έμαθε πολλά πράγματα. Γι αυτό, όταν άρχισε να υπάρχει μέσα στο χρόνο, κατά σάρκα, άρχισε να γνωρίζει τις αθλιότητες της σάρκας, να τις γνωρίζει με αυτό το είδος γνώσης που προέρχεται από την αδυναμία της σάρκας. Θα ήταν πιο σωστό και πιο σοφό για τους πρώτους μας γονείς να μην είχαν αποκτήσει αυτή τη γνώση, γιατί για να την γνωρίσουν έπρεπε να περάσουν από την τρέλα και τη δυστυχία. Αλλά ο Θεός ο δημιουργός τους, ερχόμενος σε αναζήτηση εκείνου που είχε χαθεί, λυπήθηκε το έργο του και ήλθε σε αναζήτησή τους : σπλαχνικά, κατέβηκε ο ίδιος μέχρι εκεί στην αθλιότητα που είχαν πέσει. Θέλησε να δοκιμάσει προσωπικά ο ίδιος αυτό που υπέφεραν έχοντας στραφεί εναντίο του, όχι βέβαια ωθούμενος από την περιέργεια όπως εκείνοι, αλλά με αξιοθαύμαστη αγάπη. Όχι για να μείνει μέσα στην αθλιότητα όπως εκείνοι, αλλά για να φανερώσει την ευσπλαχνία του και να τους ελευθερώσει από την αθλιότητά τους.
↧