Ό, τι και αν κάνουν τα αδέλφια οφείλουν να είναι αγαπημένα και χαρούμενα μεταξύ τους. Εκείνος που εργάζεται θα μιλά έτσι για εκείνον που προσεύχεται: «το θησαυρό που κατέχει ο αδελφός μου τον κατέχω και εγώ, εφόσον είναι κοινός». Από την πλευρά του, αυτός που προσεύχεται θα πει για εκείνον που διαβάζει: «Το όφελος που έχει από την ανάγνωσή του με εμπλουτίζει, επίσης.» Και εκείνος που εργάζεται θα πει ακόμη: «είναι για όφελος της κοινότητας που εκπληρώνω αυτή την υπηρεσία». Τα πολλά μέλη του σώματος σχηματίζουν ένα μόνο σώμα, το χέρι εργάζεται για τα υπόλοιπα μέλη, το πόδι, βαδίζοντας, τα μεταφέρει όλα, ένα μέλος υποφέρει μόλις κάποιο μέλος υποφέρει. Ιδού πως τα αδέλφια πρέπει να συμπεριφέρονται τα μεν προς τα δε (βλ. Ρωμ. 12, 4-5). Εκείνος που προσεύχεται δεν θα κρίνει εκείνον που εργάζεται επειδή δεν προσεύχεται. Εκείνος που εργάζεται δεν θα κρίνει εκείνον που προσεύχεται… Εκείνος που υπηρετεί δεν θα κρίνει τους άλλους. Απεναντίας, καθένας, ό, τι και αν κάνει, θα ενεργεί για τη δόξα του Θεού (βλ. 1Κορ. 10,31 και 2Κορ. 4,15). (…) Έτσι μια μεγάλη ομόνοια και μια γαλήνια αρμονία θα αποτελέσουν «το δεσμό της ειρήνης» (Εφ. 4,3), που θα τους ενώνει μεταξύ τους και θα τους κάνει να ζουν με καθαρότητα και απλότητα κάτω από το βλέμμα του Θεού. Το βασικό, βέβαια, είναι ηπροσκαρτερία στην προσευχή. Εξ άλλου ένα μόνο πράγμα απαιτείται: καθένας οφείλει να κατέχει μέσα στην καρδιά του αυτό το θησαυρό που είναι η ζωντανή και πνευματική παρουσία του Κυρίου. Είτε εργάζεται, είτε προσεύχεται, είτε διαβάζει ο καθένας πρέπει να μπορεί να πει ότι κατέχει αυτό το άφθαρτο αγαθό που είναι το Άγιο Πνεύμα.
↧