Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει: αν ο Χριστός όφειλε να παραδώσει για όλους το σώμα του στο θάνατο, γιατί δεν το έκανε απλά ως ένας άνθρωπος, γιατί έφθασε μέχρι το να σταυρωθεί; Γιατί θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι άρμοζε περισσότερο για εκείνον να αφήσει το σώμα του με αξιοπρέπεια, παρά να υπομείνει την εντροπή της σταύρωσης. Η παρατήρηση αυτή είναι πολύ ανθρώπινη: αυτό που συνέβη στο Σωτήρα είναι αληθινά θεϊκό και εφάμιλλο της θεότητάς του για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχήν γιατί ο θάνατος που επέρχεται στους ανθρώπους, τους συμβαίνει εξαιτίας της αδυναμίας της φύσης τους, εφόσον δεν μπορούν να διατηρηθούν για πολύ, φθείρονται με το χρόνο. Αρρώστιες επέρχονται και έχοντας χάσει τιςδυνάμεις τους,πεθαίνουν. Αλλά ο Κύριος δεν είναι αδύναμος, είναι η Δύναμη του Θεού, είναι ο Λόγος του Θεού και η ίδια η Ζωή. Αν είχε εναποθέσει το σώμα του ιδιωτικά, πάνω σ’ ένα κρεβάτι, με τον τρόπο των ανθρώπων, θα σκεπτόταν κάποιος (…) ότι δεν είχε τίποτα περισσότερο από έναν άνθρωπο. (…) Δεν άρμοζε ο Κύριος να έπεφτε άρρωστος, εκείνος που θεράπευε τις ασθένειες των άλλων. (…) Γιατί λοιπόν δεν απομάκρυνε το θάνατο όπως είχε απομακρύνει την αρρώστια ; Γιατί κατείχε ένα σώμα ακριβώς γι αυτό το λόγο, και για να μην εμποδίσει την ανάσταση. (…) Αλλά θα μπορούσε να πει κάποιος θα μπορούσε να ξεγελάσει τη συνωμοσία των εχθρών του, για να διατηρήσει το σώμα του εντελώς αθάνατο. Ας μάθει λοιπόν, ο οποιοσδήποτε, ότι ούτε αυτό άρμοζε στον Κύριο. Όπως δεν άρμοζε στο Λόγο του Θεού, εφόσον είναι η Ζωή, να θανατώσει το σώμα του με δική του πρωτοβουλία, για τον ίδιο λόγο δεν άρμοζε να αποφύγει το θάνατο που άλλοι του επέβαλαν. (…) Παρόμοια περίπτωση δεν θα σήμαινε καθόλου την αδυναμία του Λόγου, αλλά τον έκανε γνωστό ως Σωτήρα και ως Ζωή (…). Ο Κύριος δεν ήλθε να λυτρώσει από το θάνατό του, αλλά από το θάνατο των ανθρώπων.
↧