«Έφυγαν όλοι, ό ένας μετά τον άλλο». Δεν έμεινα παρά μόνο δύο, η αμαρτωλή και η ευσπλαχνία. Αλλά ο Κύριος, αφού τους χτύπησε με τη δικαιοσύνη, δεν καταδέχτηκε να κοιτάξει την πτώση τους, αποστρέφοντας από αυτούς το βλέμμα του, «έσκυψε πάλι στη γη και χάραξε κάτι στο χώμα». Η γυναίκα αυτή έμεινε μόνη, όλοι οι άλλοι είχαν φύγει, τότε έστρεψε το βλέμμα προς αυτήν. Ακούσαμε τη φωνή της δικαιοσύνης, τώρα ας ακούσουμε και τη φωνή της καλοσύνης. (…). Η γυναίκα περίμενε να τιμωρηθεί από εκείνον στον οποίο δεν υπήρχε αμαρτία. Αλλά εκείνος, που είχε απωθήσει τους εχθρούς της με τη φωνή της δικαιοσύνης, σήκωσε προς αυτήν το βλέμμα της ευσπλαχνίας, και την ρώτησε: «κανένας δεν σε καταδίκασε;». Εκείνη απάντησε; «Κανένας Κύριε». Της είπε τότε: «Ούτε εγώ σε καταδικάζω. Ίσως φοβήθηκες να καταδικαστείς από εμένα γιατί δεν βρήκες αμαρτία σ’ εμένα, ούτε εγώ σε καταδικάζω». Τι σημαίνει αυτό Κύριε; Αποδέχεσαι τις αμαρτίες; Όχι καθόλου. Παρατήρησε τη συνέχεια: «Πήγαινε και μην αμαρτάνεις πλέον». Ο Κύριος, λοιπόν καταδίκασε την αμαρτία αλλά όχι τον αμαρτωλό. (…) Να προσέχουν επομένως εκείνοι που αγαπούν την καλοσύνη του Κυρίου, και να φοβούνται την αλήθειά του. (…) Ο Κύριος είναι καλός, ο Κύριος είναι αργός στο να οργίζεται, ο Κύριος είναι σπλαχνικός, αλλά ο Κύριος είναι επίσης δίκαιος και είναι γεμάτος αλήθεια (Ψ. 85,15). Σου επιτρέπει το χρόνο να διορθωθείς, αλλά αγαπάς περισσότερο το χρόνο της επανόρθωσης από την επανόρθωση. Υπήρξες κακός χθες, σήμερα να είσαι καλός, πέρασες αυτή την ημέρα μέσα στο κακό, αύριο άλλαξε τουλάχιστο τη συμπεριφορά σου. Είναι επομένως η έννοια των λόγων που απευθύνει στη γυναίκα: «Ούτε εγώ σε καταδικάζω, αλλά ασφαλής ως προς το παρελθόν, φυλάξου στο μέλλον. Ούτε εγώ θα σε καταδικάσω, έσβησε αυτό που είχες διαπράξει, τήρησε αυτό που ζήτησα για να αποκτήσεις αυτό που υποσχέθηκα».
↧