«Δεν μπορείς να εγκαταλείψεις τη ζωή μου στο βασίλειο των νεκρών» (Ψ. 16,10). Ο λόγος αυτός της Γραφής πραγματοποιείται στο πρόσωπο του Ιησού, στο μέτρο που αναστήνεται την Τρίτη ημέρα, πριν από κάθε φθορά. Ο νέος θάνατος του Ιησού οδηγεί στο μνήμα, αλλά όχι στη φθορά. Που είναι ο θάνατος του θανάτου (…). Αυτή η νίκη πάνω στη δύναμη του θανάτου, εκεί όπου παρουσιάζεται αμετάκλητη, είναι ένα κεφαλαιώδες σημείο της βιβλικής μαρτυρίας (…): η δύναμη του Θεού που σέβεται τη δημιουργία του, δεν συνδέεται με το νόμο του θανάτου της τελευταίας. Βέβαια, ο θάνατος είναι η θεμελιακή μορφή του κόσμου, όπως είναι στις μέρες μας. Αλλά η νίκη πάνω στο θάνατο, η πραγματική κατάργησή του, και όχι μόνο στη σκέψη, είναι μια προσδοκία και μια επιδίωξη του ανθρώπου, σήμερα όπως ανέκαθεν. Η Ανάσταση του Ιησού μας λέει γι αυτή τη νίκη ότι είναι πράγματι δυνατή, και ότι ο θάνατος δεν ήταν μέρος στης δομής της δημιουργίας, της ύλης, στο ξεκίνημά της με τρόπο αμετάκλητο. (…) Μας λέει ακόμη ότι η νίκη πάνω στα όρια του θανάτου είναι δυνατή να συμβεί με κλινικές μέθοδοι τελειοποιημένες. Δεν υπάρχει παρά με τη δημιουργική δύναμη του Λόγου του Θεού και της Αγάπης. Μένον αυτές οι δυνάμεις αρκετά ισχυρές για να αλλάξουν τη δομή της ύλης με τρόπο τόσο ριζικό που τα όρια του θανάτου να μπορούν να ξεπεραστούν. (…) Η πίστη στην ανάσταση είναι μια ομολογία πίστης στην αληθινή ύπαρξη του Θεού και μια ομολογία πίστης στη δημιουργία του, στο αμετάκλητο «ναι» που χαρακτηρίζει τη σχέση του Θεού με τη δημιουργία και μα την ύλη. (…) Είναι αυτό που μας εξουσιοδοτεί να ψάλλουμε το πασχαλινό αλληλούια στην καρδιά ενός κόσμου πάνω στον οποίο πλανάται η σκιά του θανάτου.
↧