Αν κάποιος επιθυμεί να τιμήσει το Θεό, ας γονατίσει εμπρός στον Υιό του. Χωρίς αυτό, ο Πατέρας δεν δέχεται την προσκύνηση. Από τα ύψη του ουρανού, ο Πατέρας έκανε να ακουστούν αυτά τα λόγια: «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός στον οποίο εναπόθεσα την αγάπη μου». Ο Πατέρας βρίσκει τη χαρά του στο πρόσωπο του Υιού, αν δεν βρίσκεις τη χαρά σου στο πρόσωπό του, δεν θα έχεις τη ζωή. (…) Μετά που αναγνώρισες ότι υπάρχει ένας μόνος Θεός, αναγνώρισε επίσης ότι υπάρχει και ένας Υιός μονογενής του Θεού, πίστευε «σε ένα Κύριο Ιησού Χριστό» (Πιστεύω). Λέμε «ένα μόνο» γιατί μόνο εκείνος είναι Υιός, έστω και αν έχει περισσότερα ονόματα. (…) «Ονομάζεται Χριστός» [δηλαδή ο Χρισμένος], ένας Χριστός που δεν έλαβε τη χρίση από χέρια ανθρώπου, αλλά ο οποίος χρίστηκε από τα βάθη της αιωνιότητας από τον Πατέρα για να εξασκήσει προς όφελος των ανθρώπων το υπέρτατο ιερατείο (…). Ονομάστηκε «Υιός ανθρώπου» όχι ότι προέρχεται από τη γη, όπως ο καθένας από εμάς, αλλά γιατί πρόκειται να έλθει πάνω στα νέφη να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς. Ονομάζεται «Κύριος», όχι καταχράστηκα όπως οι άνθρωποι το κάνουν, αλλά γιατί η κυριότητα του ανήκει από τη φύση του μέσα από την αιωνιότητα. Ονομάζεται αυτοδίκαια «Ιησούς» [δηλαδή «ο κύριος σώζει»] γιατί σώζει θεραπεύοντας. Ονομάζεται «Υιός» όχι γιατί έλαβε τον τίτλο με υιοθεσία, αλλά γιατί γεννήθηκε σύμφωνα με τη φύση του. Υπάρχουν και πολλές άλλες ονομασίες του Σωτήρα μας. (…) Για το συμφέρον τουκαθένα, ο Χριστός παρουσιάζεται κάτω από διαφορετική ιδιότητα. Για όσους έχουν ανάγκη από χαρά, γίνεται «αμπέλι», για εκείνους που θέλουν να εισέλθουν, παρουσιάζεται ως «πόρτα», και για εκείνους που επιθυμούν να απευθύνουν τις προσευχές τους, είναι παρών, ως «Αρχιερέας» και ως «Μεσίτης». Για τους αμαρτωλούς, έγινε επίσης «αμνός» ώστε να θυσιαστεί γι αυτούς. Γίνεται «το παν στους πάντες», παραμένοντας ο εαυτός του, αυτό που είναι από τη φύση του. (Βιβλικές παραπομπές: Mτ 3,17, Mτ 1,16, Mτ 24,30, Δαν. 7,13, Mτ 24,30, Λκ2,11, Mτ 1,21, Mτ 3,17, Ιω 15,1, Ιω 10,7, Εβρ 7,26, 1Tιμ.2,5, Πραξ. 8,32, 1Κορ. 9,22)
↧