Υπάρχει ένας θερισμός για τα υλικά στάχυα του σιταριού και ένας άλλος για τα στάχυα προικισμένα με λογική, δηλαδή, το ανθρώπινο γένος. Ο τελευταίος συμβαίνει με τους άπιστους και συγκεντρώνει στην πίστη εκείνους που αποδέχονται την αναγγελία του Ευαγγελίου. Οι εργάτες αυτού του θερισμού είναι οι απόστολοι του Χριστού, και στην συνέχεια οι διάδοχοί τους, και ύστερα, στην διάρκεια των αιώνων, οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας. Ο Χριστός είπε γι αυτούς τα εξής λόγια: «Ο θεριστής λαβαίνει το μισθό του, μαζεύει καρπούς για την αιώνια ζωή» (Ιω. 4,36). (…) Αλλά υπάρχει και ένας άλλος θερισμός: είναι το πέρασμα από αυτήν εδώ τη ζωή στη μέλλουσα ζωή, όπου, καθένας από εμάς περνά με το θάνατο. Οι εργάτες αυτού του θερισμού δεν είναι οι απόστολοι, αλλά οι άγγελοι. Έχουν μια μεγαλύτερη υπευθυνότητα από τους αποστόλους, γιατί κάνουν την επιλογή μετά το θερισμό και διαχωρίζουν τους κακούς από τους καλούς, όπως συμβαίνει ανάμεσα στο σπόρο και τα ζιζάνια. (…) Είμαστε από σήμερα «ο εκλεκτός λαός του Θεού, φυλή αγία» (1Π.2,9), η Εκκλησία του ζωντανού Θεού, εκλεγμένη από ανάμεσα στους ασεβείς και τους απίστους. Μακάρι να είμαστε εκλεγμένοι, διαχωρισμένοι από τα ζιζάνια αυτού του κόσμου με τον ίδιο τρόπο στο μέλλοντα αιώνα, και ενωμένοι στο πλήθος των σωσμένων δια του Χριστού του Κυρίου μας που είναι ευλογημένος στους αιώνες.
↧