«Μακάριοι οι πτωχοί». Οι πτωχοί δεν είναι όλοι μακάριοι, γιατί η φτώχεια είναι μιας ουδέτερης φύσης: Μπορεί να υπάρξουν καλοί και κακοί φτωχοί. (…) Μακάριοι ο φτωχός που φώναξε και τον οποίο ο Κύριος τον εισάκουσε (Ψ. 33,7): φτωχός σε σφάλματα, φτωχός σε ελαττώματα, φτωχός στον οποίο ο πρίγκιπας αυτού του κόσμου δεν βρήκε τίποτα (Ιω. 14,30), φτωχός κατά το πρότυπο του Φτωχού που από πλούσιος έγινε φτωχός για χάρη μας (2Κορ.8,9). Είναι γι αυτό που ο Ματθαίος δίνει την εξήγηση ολόκληρη: «Μακάριοι οι πτωχοί στο πνεύμα» γιατί ο φτωχός στο πνεύμα δεν υπερηφανεύεται, δεν υψώνει τη σκέψη του την ανθρώπινη. Αυτός είναι ο πρώτος μας μακαρισμός. [«Μακάριοι οι πράοι» γράφει ο Ματθαίος στη συνέχεια.] Έχοντας εγκαταλείψει κάθε αμαρτία (…) ικανοποιημένος από την απλότητά μου, γυμνωμένη από το κακό, μου απομένει να κρατώ χαμηλά το χαρακτήρα μου. Σε τι με υπηρετεί να στερούμαι τα αγαθά του κόσμου αν δεν είμαι πράος και γαλήνιος; Διότι το να ακολουθείς ένας το ίσιο δρόμο, σημαίνει να ακολουθεί εκείνον που λέει: «Μάθετε από εμένα που είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά» (Μτ. 11,29). (…) Μετά από όλα αυτά να θυμάστε ότι είσαστε αμαρτωλοί: να κλαίτε για τις αμαρτίες σας, να κλαίτε για τα παραπτώματά σας. Και είναι ορθό που ο τρίτος μακαρισμός αναφέρεται σ’ εκείνους που κλαίνε για τις αμαρτίες τους, γιατί είναι η Τριάδα που συγχωρεί τις αμαρτίες. Καθαριστείτε με τα δάκρυά σας, λοιπόν, και πλυθείτε με τα δάκρυά σας. Αν κλαίτε για τον εαυτό σας, ένας άλλος δεν θα χρειαστεί να κλαίει για εσάς. (…) Καθένας έχει τους νεκρούς του για να κλαίει, και είμαστε νεκροί όταν αμαρτάνουμε (…). Όποιος είναι αμαρτωλός επομένως να κλαίει για τον εαυτό του και να επανορθώνει, ώστε να αποβεί δίκαιος, διότι «ο δίκαιος κατηγορεί τον εαυτό του» (Παρ. 18,17).
↧