Από την αρχή, ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο σε σχέση με τα δώρα του. Διάλεξε τους Πατριάρχες σε σχέση με τη σωτηρία τους. Ετοίμασε για τον εαυτό του ένα λαό, για να μάθει στους αστοιχείωτους να ακολουθούν τα ίχνη του Θεού. Στη συνέχεια δίδαξε τους προφήτες για να συνηθίσει τον άνθρωπο να λαβαίνει το Πνεύμα του από αυτή εδώ τη γη και να έρχεται σε κοινωνία με το Θεό. Ο ίδιος βέβαια δεν είχε ανάγκη από κανένα, αλλά σε εκείνους που είχαν την ανάγκη του πρόσφερε την κοινωνία του. Για εκείνους «στους οποίους εναπόθετε την εύνοιά του» (Λκ. 2,14) είχε σχεδιάσει εκ των προτέρων, σαν αρχιτέκτονας, την οικοδομή της σωτηρίας. Στα σκοτάδια της Αιγύπτου, έγινε ο ίδιος οδηγός τους, στην έρημο όπου περιπλανιόνταν τους έδωσε ένα Νόμο πολύ κατάλληλο, και σ’ εκείνους που μπήκαν στην καλή τη χώρα, τους πρόσφερε μια κληρονομιά εκλεκτή. Τέλος για όλους εκείνους που επιστρέφουν στον Πατέρα, θυσίασε το μοσχάρι το σιτευτό και τους φόρεσε το πολύτιμο ένδυμα. (Λκ. 15 ,22).
Έτσι με πολλούς τρόπους, ο Θεός προδιάθετε το ανθρώπινο γένος σε σχέση «με τη μουσική και τους χωρούς» της σωτηρίας (Λκ. 12,25). Γι αυτό ο Ιωάννης έγραψε στην Αποκάλυψη: «Και η φωνή του ήταν η φωνή των πολλών υδάτων» (Απ. 1,15). Γιατί είναι πράγματι πολλών ειδών τα νερά του Πνεύματος του Θεού, γιατί πλούσιος και μεγάλος είναι ο Πατέρας. Και περνώντας μέσα από όλα αυτά, ο Λόγος χορηγούσε γενναιόδωρα την συμπαράστασή του σε όσους του ήσαν υποταγμένοι, δίνοντας σε όλα τα πλάσματα κατάλληλες προδιαγραφές.
↧