Αν η Ευχαριστία είναι η ανάμνηση του Πάσχα του Κυρίου, αν με τη μετάληψή μας στην άγια τράπεζα είμαστε «πλήρεις από κάθε ουράνια ευλογία και χάρη» (Ευχαριστιακή δέηση 1η) η Ευχαριστία είναι ταυτόχρονα ο προάγγελος της αιώνιας δόξας. Κατά το τελευταίο Δείπνο, ο ίδιος ο Κύριος έστρεψε το βλέμμα των μαθητών του προς την εκπλήρωση του Πάσχα στη Βασιλεία του Θεού: «Σας το λέω, δεν θα πιω πλέον από αυτό τον καρπό της αμπέλου μέχρι την ημέρα που θα πιω μαζί σας το νέο οίνο στη Βασιλεία του Πατέρα μου» (Μτ. 26,29). Κάθε φορά που η Εκκλησία τελεί την Ευχαριστία, θυμάται αυτή την υπόσχεση και το βλέμμα της στρέφεται προς « Εκείνον που έρχεται» (Απ. 1,4). Στην προσευχή της, επικαλείται την έλευσή του: «Μαρανα θα» Ι1Κορ. 16,22). «Έλα Κύριε Ιησού» (Απ. 22,20) «Η χάρη σου να έλεθει και αυτός ο κόσμος ας περάσει!» (Διδαχή).
Η Εκκλησία γνωρίζει ότι, από τώρα, ο Κύριος έρχεται με την Ευχαριστία και ότι είναι παρών ανάμεσά μας, αλλά η παρουσία αυτή είναι καλλυμένη. Είναι γι αυτό που τελούμε την ευχαριστία «αναμένοντας τη μακάρια ελπίδα και την έλευση του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού» (Ττ. 2, 13), ζητώντας «να είμαστε πλήρεις από τη δόξα του, στη Βασιλεία του, όλοι μαζί για την αιωνιότητα, όταν να στεγνώσει κάθε δάκρυ από τα μάτια μας, με το να βλέπουμε Εσένα το Θεό μας, αυτό που είσαι θα είμαστε όμοιοί σου αιώνια, και ασταμάτητα θα ψάλλουμε τους αίνους σου, δια του Χριστού του Κυρίου μας» (3η Ευχαριστιακή δέηση).
Γι αυτή τη μεγάλη ελπίδα, αυτή των νέων ουρανών και της νέας γης όπου θα κατοικεί η δικαιοσύνη (2Π. 3,13), δεν έχουμε πιο βέβαιη εγγύηση, σημείο πιο φανερό από την ευχαριστία. Πράγματι, κάθε φορά που τελείται αυτό το μυστήριο, «πραγματοποιείται το έργο της λύτρωσής μας» (Φως των Εθνών 3) και τεμαχίζουμε τον ίδιο άρτο που είναι φάρμακο αθανασίας, αντίδοτο για να μην πεθάνουμε, αλλά ότι θα ζήσουμε για πάντα εν Χριστώ Ιησού» (Ιγνάτιος Αντιοχείας).
↧