«Στη συναγωγή τους υπήρχε ένας άνθρωπος, ταλαιπωρημένος από πονηρό πνεύμα». Το πνεύμα αυτό δεν μπορούσε να υποφέρει την παρουσία του Κυρίου. Επρόκειτο για εκείνο το πνεύμα που είχε οδηγήσει τους ανθρώπους στην ειδωλολατρία… «Ποια συναλλαγή ανάμεσα στο Χριστό και στο Διάβολο;» (2Κορ. 6,15). Ο Χριστός και ο Διάβολος ήταν αδύνατο να συνυπάρχουν. «Τότε φώναξε, λέγοντας: ‘τι μας θέλεις’» Αυτός που φώναξε έτσι ήταν ένα άτομο που μιλούσε στο όνομα πολλών προσώπων, αυτό σημαίνει ότι έχει συνείδηση ότι νικήθηκε, εκείνος και οι δικοί του.
«Φώναξε, λέγοντας (…): ‘Τι μας θέλεις Ιησού Ναζαρινέ; Ήλθες να μας αφανίσεις; Γνωρίζω ποιος είσαι: ο Άγιος του Θεού’». Μέσα στην ταλαιπωρία, μέσα στην ένταση των παθημάτων του που τον κάνουν να φωνάξει, δεν εγκατέλειψε την υποκρισία του. Βρίσκεται στην υποχρέωση να αναγνωρίσει την αλήθεια, ο πόνος τον πιέζει, αλλά η κακία τον εμποδίζει να πει όλη την αλήθεια: «Τι μας θέλεις Ιησού Ναζαρινέ;» Γιατί δεν αναγνωρίζεις τον Υιό του Θεού; Είναι ο Ναζωραίος που σε βασανίζει, και όχι ο Υιός του Θεού; (…)
Ο Μωυσής δεν ήταν ένας άγιος του Θεού; Και ο Ησαΐας, και ο Ιερεμίας δεν υπήρξαν άγιοι του Θεού; (…) Γιατί δεν τους λες: «Γνωρίζω ποιος είσαι, ο Άγιος του Θεού»; Να μη λες «Άγιος του Θεού» αλλά «Θεός Άγιος». Φαντάζεσαι ότι γνωρίζεις, αλλά δεν γνωρίζεις, ή αν γνωρίζεις, σωπαίνεις από διπλοπροσωπία. Γιατί δεν είναι μόνο ο Άγιος του Θεού, αλλά ο Άγιος Θεός.
↧