Προσκύνηση των βασιλέων: Οι ισχυροί αυτού του κόσμου σκύβουν το κεφάλι εμπρός στην ταπεινή κούνια του παιδιού. Χρυσό, λιβάνι και σμύρνα ερχόμενοι από την Ανατολή, με αδημονία στις καρδιές, σκόνη στους δρόμους που περπάτησαν μέσα στη νύχτα οδηγημένοι από το άστρο. «Που είναι εκείνος που μόλις γεννήθηκε»; … Είκοσι αιώνες πέρασαν: πολλές ψυχές βαδίζουν πάνω στους δρόμους της γης όπως οι μάγοι της Ανατολής και συνεχίζουν να ρωτούν: «Είδατε εκείνον που η ψυχή μου αγαπά;» (Άσμ. 3,3). Είναι επίσης ένα άστρο φωτεινό που, φωτίζοντας το δρόμο μας, μας οδηγεί στην ταπεινότητα της φάτνης, και μας φανερώνει εκείνον που μας οδήγησε «έξω από τα τείχη της πόλης» (Εβρ. 13,13 βλ. Λκ. 16,27). Μας φανερώνει ένα Θεό ο οποίος, ενώ είναι ο Διδάσκαλος στερείται τα πάντα. Ο Δημιουργός του φωτός και της ζέστης του ήλιου υποφέρει από το κρύο, αυτός που κάνει την είσοδό του στον κόσμο από αγάπη για τους ανθρώπους είναι ξεχασμένος από τους ανθρώπους.
Και σήμερα όπως άλλοτε, υπάρχουν ψυχές που αναζητούν του Θεό … Δυστυχώς όλοι δεν κατορθώνουν να τον βρουν, δεν κοιτάζουν όλοι το άστρο που είναι η πίστη, ούτε τολμούν την περιπέτεια μέσα στους δρόμους που οδηγούν σ’ αυτόν, οι δρόμοι αυτοί είναι η ταπεινοσύνη, η αυταπάρνηση, η θυσία και σχεδόν πάντοτε ο σταυρός…
Όταν τη νύχτα αυτή, μέσα στο ιερό, θυμόμουνα, χωρίς να το θέλω, τις μέρες της παιδικής μου ηλικίας, το σπίτι μου, βασιλιάδες, το ένδυμα του μοναχού μου έλεγε άλλο πράγμα: κι εγώ επίσης, όπως οι μάγοι, ήλθα να αναζητήσω μια σπηλιά. Δεν είμαι πλέον ένα παιδί στο οποίο πρέπει να δώσουν παιχνίδια: τα όνειρα τώρα είναι μεγαλύτερα και δεν είναι αυτής εδώ της ζωής. Τα όνειρα του κόσμου, όπως τα παιχνίδια των απιδιών, φέρνουν ευτυχία όταν τα περιμένει κανείς, αλλά στη συνέχεια δεν είναι παρά μόνο χαρτόνι. Τα όνειρα του ουρανού – όνειρο που διαρκεί μια ζωή και δεν απογοητεύει στη συνέχεια. Πόσο χαρούμενοι ήσαν όταν επέστρεφαν, οι μάγοι, μετά που είδαν το Θεό! Κι εγώ επίσης θα τον δω, αρκεί μόνο να περιμένω για λίγο. Το πρωί θα φθάσει σύντομα, και μαζί του το φως. Πόσο ωραίο ξύπνημα θα είναι!
↧